Thuiskomen

“There is a kind of magicness about going far away and then coming back all changed.”

― Kate Douglas

“Thuiskomen is de allergrootste cultuurshock…” Terwijl mijn goede vriend uitlegt wat hij al jaren geleden ontdekte staar ik uit het raam in Zutphen. Een heerlijk rustige stad, hier ben ik opgegroeid, hier voelt het als thuis. “Het zit hem helemaal niet in wat je ziet aan de andere kant van de wereld en hoe de dingen daar gaan.”  Ontvankelijk en open liep ik Zuid Amerika in. Mijn systeem dacht een tijdje terug: ik ga naar huis waar alles normaal is. Maar na al die culturen, dat leven vanuit het hart, het werken aan gevoelens en schrijven over deze tocht is niks meer normaal…

Het is niet van mij

Al twee weken loop ik op de bodem van mijn ‘eigen’ land. Een land waar ik gezegend ben met kansen, mogelijkheden, vrijheid en ‘geluk’. Maar wat is eigen? Geboren en getogen, maar dit land: het is niet van mij.

Zonder vraag geen antwoord

Ik voel me vreemd en toch vertrouwd. De behoefte aan structuur voel ik in elke vezel van mijn lijf en toch is de vraag die ik het meeste krijg: “Wanneer is je volgende trip?” Alsof ik dat nu moet volhouden, zo voelt het… Ik moet volhouden dat ik zo snel mogelijk weer een nieuw avontuur aan ga, waarin ik durf te dromen en te delen, waarin ik doe wat niet iedereen kan. Zoveel leren in andere landen maakt je wereldwijs, maar verward. Er zijn regels en gedragingen, nieuws dringt weer door, de zon schijnt hier weer anders en met dit bijltje heb ik al zo vaak gehakt. En toch, toch hak ik geen bomen. Ik ben veranderd. Zie dingen anders, kan niet meer terug. Met één been in de vrijheid, het geluk en een denkloos bestaan, en met een ander been in patronen die niet slijten en dat ook niet snel lijken te gaan doen… Of wil ik dat niet? Dat is de vraag. En zonder vraag geen antwoord en dat is het leven. Toch?

Ik mis de warme wind

De simpelheid van dingen, kiezen en de relatie tussen lichaam en geest. Thema’s die al jaren bij me zijn krijgen elke keer weer een nieuwe kleur. Wat wil ik bijdragen, waar wil ik naartoe maar vooral waar wil ik blijven? En waarom? Of hoeft er geen reden te zijn? Misschien stel ik teveel vragen, ben ik zo gewend om te zoeken dat er twijfel heerst bij elke nieuwste vondst. Voorlopig blijf ik hier. Op Nederlandse bodem. Ik bezoek nieuwe kindjes, zie mijn oude vrienden weer. Soms zijn ze nu mama’s of papa’s of ineens alleen. Soms zijn de banden anders geworden en is alles goed zoals het is. Echt ‘thuis’ zijn kan ik niet meer. De palmbomen en de wind, het vrije leven en de wijsheid: het zit in mijn bloed. Enkel dat, een gevoel. Dat is eigen, verder is er hier helemaal niks van ‘mij’.