Na mijn afstuderen als stylist in Amsterdam ben ik als freelancer aan de slag gegaan voor verschillende bladen. De telegraaf, Beau Monde, samenwerken met Xandra Brood; het was een geweldige tijd. Ik kwam er al snel achter dat deze wereld niet de mijne zou worden. Mijn innerlijke reis en de zoektocht naar mijn ziel werd te groot.

In 2012 vertrok ik voor mijn eerste soloreis en belande meteen de eerste maand in het ziekenhuis. Na vijf angstige dagen werd ik vol hoop op de boot gezet naar het vaste land; nu zou mijn reis beginnen. In Cambodja storte ik in. Mijn systeem zo vol van verhalen en ik was mij van geen kwaad bewust in hoeverre deze verhalen een leven gaan leiden in je lijf en je geest; er komt een punt dat je er wat mee moet doen.

Waarom kon ik niet voelen, zien en ervaren waar dit reizen over gaat? Waarom voelde ik mij zo alleen gelaten?

Het was alsof mijn hart door het leven gebroken was en ik begon te schrijven. Ik stortte al mijn gevoelens uit en geen seconde kon ik me voorstellen dat zoveel mensen het zouden lezen. Er was geen schaamte, geen schuldgevoel, niets. Ik voelde mij herboren. Mijn reis eindigde vol vreugde en zes maanden later vertrok ik weer.

Er is iets rustgevends aan de Aziatische wind. Warm, zacht en mysterieus met een subtiele kracht die je binnen een seconde omver kan blazen.

Na mijn eerste Vipassana in India heb ik ook gezien dat het leven anders kan. Ik was nog steeds dezelfde ik, maar nam een ​​pauze van de haast, het omgaan met sociale media, het hebben van al deze persoonlijke verwachtingen die we steeds op anderen om ons heen projecteren en ik reisde voor het eerst echt vrij. Ik heb gesurfd op de prachtige golven in Hiriketiya, genoten van de mooiste treinreis van Kandy naar Ella, geslapen in vieze dorms, de melkweg gezien tijdens het skinny dippen midden in de nacht; en steeds besefte ik mij dat er een andere reis thuis weer begint.

Ik begon mijn eigen festivalaccessoirelijn, gebaseerd op mijn verhaal. Het werd een groot succes. ik ontwierp en produceerde in Thailand en India. Ik heb de grote aardbeving in Nepal van 2015 meegemaakt, de dood onder ogen gezien en het leven gevonden. Ik ben dankbaar voor mijn ervaringen in Marokko. Ik hield van mijn eerste verhalenreis naar Oeganda. Mali heeft me weggeblazen in schoonheid en vanaf het moment dat het vleigtuig opstijgt waar ik ook ben, beginnen mijn verhalen te stromen.

‘s Nachts lig ik wakker, vol hoofdstukken die dromen worden en het kostte me jaren om te ontdekken dat ik de enige was die steeds over mijzelf oordeelde, vol angst om ‘niet goed genoeg te zijn’

Als menselijke wezens hebben we een groot geschenk gekregen, een prachtige dienaar en toch een gevaarlijke, krachtige meester: onze geest. Met een onbekende gehechtheid aan sensaties die alleen door het onderbewustzijn worden gevoeld, overweldigt niemand anders je zo als jijzelf.

Mijn eigen proces is verweven geraakt met mijn werk en achter de lens staan heeft mij zoveel moois gebracht. Zonder het door te hebben werd fotografie mijn middel om mensen echt even te zien. Om ze in stilte te begeleiden naar naar stukken van zichzelf die even in het licht gezet mochten worden. Mijn merk ben ik zelf en langzaam leer ik dat als het allemaal klopt ik ook het beste kan geven van mijzelf.

– Hannah Sophia