Mijn eerste keer Marokko

“Traveling, one accepts everything; indignation stays at home. One looks, one listens, one is roused to enthusiasm by the most dreadful things because they are new. Good travellers are heartless.”
― Elias Canett

Marokko is dat land waar je zo veel over hoort. Het is alles, in cultuur, in beweging, in haar geloof en alles daaromheen. Er zit zoveel gevoel, passie voor denkwijze en alles zit verstrengeld in de snelheid van onze menselijke groei. Ik las niks voor ik ging. Ik kwam aan en voelde het: dit klopt. “De warme wind waaide zachtjes het taxi raam in. Oranje roze stenen steken af tegen een helderblauwe lucht.” De reizigers buzz begon al op Schiphol en werd vele malen sterker bij de aankomst in Marrakesh. Ik ben verliefd.

Verbaasd was ik niet, want Marokko steelt keihard je hart

Na aankomst in Marrakech dompelde ik mij onder in de roering van de levendige medina. Hoe zou je je gaan voelen in een land waar geloof zo’n rol speelt? Waarom deden deze waarschuwingen me niet veel meer? Is dat omdat ik inmiddels al wat gezien heb? Ondanks dat speelt je brein met de vele vragen die je gesteld krijgt voor vertrek, maar die je ook zelf gevormd heb door een beeld wat er geschept is van dit land. Er zijn zoveel verhalen. Ik vond het moeilijk om de mijne onder de juiste woorden te brengen. Ik ben zo verschrikkelijk head over heels on Morocco dat ik de woorden even niet vond.

Erg Chebbi

Vol liefde wordt je overal ontvangen. Er zijn honderden mensen per dag waar je een kort moment echt even contact mee hebt. Allemaal nieuw. In de woestijn van Erg Chebbi ben ik weer eens gaan stilstaan bij mijzelf. Het zien van de schoonheid van het leven op een plek als de woestijn was mijn mooiste cadeau dat ik kreeg van mijn eerste bezoek aan Marokko… Op de kam van een zandheuvel, met haar peachy hills keek ik naar een zonsopgang om te snappen wat ik daar kwam doen. Als een land dit voor je kan betekenen tijdens een reis weet jij wat ik bedoel, dat geeft een rush. Je bent weer verder, je wil meer, nieuwsgierig naar alles wat er nog komen gaat.

Overal inspiratie

Vol liefde at ik tajine in de bergen, ik voetbalde met een peutertje van 2 en een half. Wat heeft er toch zo afgedaan aan het vertrouwen in onze medemens dat er zoveel angst heerst voor elkaar. Ik ben geholpen, gezien en gewaardeerd, dat heeft voor mij niks meer te maken met wat iemand gelooft. Het wederzijdse menselijke respect is er enorm. Je krijgt levenslessen over schoonheid, want de andere kant, de wereld waar ik in leef, is die dan gezond? Ik voel me soms gejaagd door de need to keep up, tot ik mijzelf begon te vinden op al deze reizen. Verknocht aan de verhalen die een nieuwe cultuur mij wilde laten zien.

Op de zoute golven verloor ik een hoop angst. Wie bedenkt de regels? Waarom zijn deze het best en wat moet ik dan doen om mijn eigen regels te vinden? Nooit gedacht dat spiritual surfing een waarheid kon worden. Zoveel kleur, alles is overweldigend. Toch blijven het voor mij de mensen die mijn ervaring compleet hebben gemaakt. Glimlach gedeeld met jou. Een dappere ondernemer, met respect een beetje losgebroken van de gewoonten van je land.

Expositie en op LINDA.nieuws

Ik ben voor het eerst als travelblogger op reis gegaan. Ik had in 2015 geen enkel idee dat ik ooit in een museum zou komen te hangen, dat mijn tips over Marokko op LINDA.nieuws zouden komen en ik nog vaak terug zou gaan naar dit magische land..

Bereid je voor op zon en zelfliefde, met heftige achtbanen van gevoelens. Ze zitten vol gevoel deze mensen. Dwingend soms om te krijgen wat zij zo ‘zien’, vinden en denken.

Maar man oh man, wat heeft Marokko mijn hart.

www.cafenomade.com

WORDS: Hannah Sophia

PHOTOGRAPHY: Iris Piers