Dit is wat reizen in India met je doet
“India was,and will always be my greatest teacher”
India is voelen. Alles is hier, en er hangt een energie die ik maar moeilijk onder woorden kan brengen. Ik reis af naar Oud Delhi, voor een meeting met Adnan. Hier loop je als enige toerist, alle ogen op jou gericht. Dat is wel even wat anders. De kleine straatjes zijn hier nog meer gevuld met mensen. Er hangen grote stukken vlees links van je terwijl rechts de winkeltjes met kleurrijke sari’s de straten vullen. Ik was diep onder de indruk van een wandeling door dit nieuwe gebied. Het is gek om te merken hoe snel je gewend raakt aan een omgeving en de mensen. We zijn hier nu een paar dagen en alles voelt in onze buurt al als thuis.
Vrede in de chaos
Onveilig heb ik mij nog nooit gevoeld. De drukte en al deze mensen maken mij juist rustig. Alsof ik midden in de wereld sta. In de metro ben je verzonken in je eigen gedachten. De vrouwen reizen hier in een aparte coupé, je wordt veel aangekeken en het is toch wat ongewoon als je als blanke met de metro reist. Voor vijftien roepies ben je in een ander gedeelte van de stad, wat neerkomt op een paar cent. Een vrouw legt de benen van haar slapende kind op de schoot van een andere vrouw, zonder te praten. Alsof blikken plots meer waard zijn. Alles voelt anders.
Samenwerken in India
Adnan begrijpt mijn positie, wat op dit moment erg belangrijk is. Hij heeft zijn eigen fabriek in oud Delhi, wil me graag helpen en we hebben al een half jaar goed contact over de plannen. Het is allemaal onzeker, ik betaalde netjes mijn belasting voor dit kwartaal en zie hoe mijn budget krimpt. Alles overzien, de juiste keuzes maken en vooruit denken gaat mij niet altijd even makkelijk af. Ik krijg goed advies over de plaatsen waar ik naartoe moet voor zilver, stenen en brass. Ik laat wat samples bij hem achter en kan voor nu even vooruit.
Na een week in Delhi is het tijd om te gaan. Een lange treinreis van zesentwintig uur brengt ons naar Goa, een van de zuidelijke staten van India. Het boeken van een ticket is nog niet zo makkelijk, voor het station staan veel mannetjes die schreeuwen dat je er alleen inkomt met een ticket. Ze willen je overal naartoe brengen, je helpen en uiteindelijk investeren in iets waar ze weer geld aan verdienen. Brengen ze jou naar het toeristenkantoor om de hoek, waar je je ticket kan kopen dan hebben ze daar ongetwijfeld wat aan. Iedereen werkt samen, want wij hebben geld. We laten ons dit keer niet bedonderen en banen ons een weg door de menigte. Onze armen stevig in elkaar gehaakt, oogkleppen op en vol gas. Eenmaal binnen is het boeken zo gepiept, we kunnen vertrekken. We reizen vanaf een ander station en krijgen voor het perron al hulp van een vriendelijk gezin.
Ik houd zo van reizen met de trein
We delen een compartiment van vier banken, die je kunt uitklappen als bed. Er hangen gordijntjes voor voor wat privacy en na een vriendelijk verzoek om even op de foto te gaan met het gezin naast ons kunnen we vertrekken. De Indiërs hebben vakantie en gaan massaal naar het zuiden waar het steeds warmer wordt. We delen ons nieuwe verblijf met een jonge vrouw uit de Oekraïne. Ze voelde zich toch wat vreemd om op de foto te gaan, ze deelt haar gedachten en reist voor het eerst alleen. Ik zak weg in mijn eigen gedachten en denk na over wat ze zegt. De andere kant is dat ik dolgraag een foto had willen maken van een karakteristieke man met een witte sikh en grijs witte baard. De rimpels in zijn bruine huid vertellen zijn levensverhaal en zijn ogen staan vriendelijk. Ik kan niet stoppen met kijken. Zo is het ook andersom. Het is je grenzen goed kennen, kracht uitstralen en doen wat je gevoel je ingeeft.
Meer dan een uur staren we in stilte naar buiten. De sloppenwijken van Delhi razen aan ons voorbij. Kinderen rennen mee met de treinen en groepen meisjes rennen giechelend met grote rugzakken terug naar huis. Er branden vuurtjes en mensen slapen tegen elkaar aan onder smoezelige dekens. Was hangt te drogen in de koude buitenlucht aan touwtjes die alle hutjes aan elkaar verbinden. Op sommige stukken is er helemaal niks. Het is koud en het leven wat hier aan mij voorbij trekt lijkt wel een film. Het is vol kleur en zonder muziek het ritme van het leven. Ik ben nog nooit zo lang stil geweest.
Hier kan ik leven
De avond valt, we krijgen eten en we worden keer op keer uitgenodigd bij onze buren te komen zitten. Ze willen graag Engels praten, de vader wil vertellen over zijn land en je voelt aan alles dat ze de vriendelijkheid van India met je willen delen. Ik sta voor het slapen gaan een tijdje voor de open deur in het tussenstuk. Onze buurjongen staat in stilte naast mij. We hadden een kort gesprek, hij is vijftien jaar en erg nieuwsgierig. Het gebrek aan Engels zorgt ervoor dat ons gesprek stopt. In stilte staan we daar gewoon naar buiten te kijken. De sterren zijn hier zo helder. Ik voel een diepe rust, waar ik vroeger nog maar moeilijk stil kon zijn, of de rust kon hebben iets gewoon te laten gebeuren. Ik begrijp wel waarom mensen hier terug komen. Er hangt iets in de lucht wat ik nog niet kan verklaren.
Ik denk na over onze buurvrouw in de trein. Het is bijzonder om te voelen dat iedereen zo anders reist. Ze bewaakt haar grenzen goed en is zich overal bewust van gevaar, wat ik absoluut begrijp maar totaal niet voel. Ik leer van reizen opnieuw waar mijn basis is. Ik leer leven met momenten en vertrouw in alles volledig op mijn instinct. Iedereen krijgt het bij geboorte en mijn onbegrip om dit maar steeds meer te veranderen groeit met de dag. Waarom zou je een kind voor een bord spruitjes zetten als het volgens intuïtie niet goed is? Bitter is in de natuur hetzelfde als gif, we weten zo goed wat wel of niet goed is, kunnen prima vertellen wat we nodig hebben ook al spreken we nog niet de menselijke taal. Slangen en spinnen waren in de oertijd gevaar, je moet leren samenwerken met de natuur, jezelf leren begrijpen en vooral weten dat het goed is om altijd te vertrouwen op je eigen instinct.
De magie van Goa
In Goa lijken deze wetten samen te komen. Spirituele mensen komen hier om te delen. Soms is het moeilijk om te zien wie er oprecht is, omdat spiritueel zijn voor iedereen wat anders is. Toen ik mijn eerste wandeling over het strand maakte was ik wel even in de war. Overal waar je kijkt zitten mensen te mediteren, yoga gebeurt overal en knuffelen in plaats van drie zoenen is hier groeten. Het is relaxed en vol inspiratie. Veel westerlingen blijven hier hangen, starten een bedrijf en leven met de dag. Overal waar ik kijk is creativiteit een taal. Ik vind prachtige ringen en krijg veel nieuwe ideeën. Josje maakt prachtige henna op mijn handen, samen verzamelen we kaartjes en informatie. We kennen elkaar al tien jaar, ze ziet wat ik denk. Zij is mijn perfecte reisgenoot. Negen maanden geleden begon zij Toko Mehndi, een eigen henna bedrijfje in Nederland. In India vind ze haar inspiratie.
Echte vrijheid
Mijn telefoon is amper in mijn buurt en ik vergeet de dagen. Tijd is niet meer van belang. Op blote voeten met mijn gezicht in de zon vliegt er een heerlijke week voorbij. We ontmoeten vrienden en dansen tot de zon op komt. Ik kom ontzettend veel tegen en heb mijzelf geleerd dat kiezen op het moment een hoop rust geeft. Eerder wilde ik weten waar ik heen ging, nu maakt het me niet meer uit. Bij een warme zon, die begeleid door muziek elke avond magisch ten onder gaat, leer ik echt voor het eerst wat stilte is. Diep binnen in mijzelf heb ik altijd alle antwoorden. Ik leer te luisteren en begin langzaam meer en meer te begrijpen hoe het werkt. Er werd altijd geschreven over de drukte en het gevaar, over hoe blikken konden intimideren en de drukte overweldigt. Ik voel het, maar ik kijk er heel anders tegenaan. Ik ben nog nooit zo stil geweest, terwijl ik praat met iedereen.
