De moed om niet leuk gevonden te worden

‘the courage to be disliked’

Ik vraag mij soms af wat het ‘kritisch denken’ (en mijn geschreven beleving delen) mij oplevert. Tot ik haar tegen kwam. Ze was bijzonder genoeg de derde die dag. We raakte aan de praat en ze vertelde dat ze zich soms zo overvallen had gevoeld, onbegrepen en ‘anders’.

“Ik heb zelfs jou berichten laten lezen, zo van kijk dit bedoel ik!” Ze heeft er veel aan gehad, dat wat ik ‘hier’ schreef. Dat vergeet ik zo vaak. Dat dat óók zo is. 

Ik voel mij opgelucht. Het moest zo gaan. Maar zoals altijd is het een bewegend proces geweest. In de duistere dynamiek van vrede vinden met ‘jezelf’ heeft het echt even geduurd. Waarom kon ik niet meer gewoon delen waar ik was en met wie, de gezelligheid van de dag; of fijne plaatjes delen van de ‘normale’ dingen. 

Weet je, toen ik hier begon werd dit platform mijn ‘dagboek’. Op verre reizen mijn vriend. Onderweg een ‘dromenlocomotief’. Ik heb lange tijd onderschat wat de waarde hiervan was voor mij. Toen mijn kritische denken niet meer gewenst was en zelfs gevolgen had  dacht ik lang ‘het ligt aan mij’. Ik had mij gewoon moeten opstellen zoals de rest. Fuck de corruptie. Fuck de vrede & vrijheid: erbij horen, dat is belangrijk vertelde mijn ‘biologische blauwprint’; dat is overleven. Maar populariteit kan mij niet meer vangen. En sinds de komst van een verdienmodel binnen dit platform, waarbij echt worden online zelfs een ‘truc’ is geworden voel ik mij regelmatig juist heel alleen. Het elkaar nadoen verzwakt mijn creatieve motor en de mate waarin ik voel hieraan mee te ‘moeten’ doen misschien nog wel meer. Zo vind ik het moeilijk dat tegenwoordig bijna iedereen iets ‘verkoopt’. Natuurlijk zijn er dingen die kloppen. Natuurlijk zijn er oprechte intenties; natuurlijk zijn er zij die echt willen helpen. Maar dit platform is overgegaan in een wat mij betreft ordinaire marketing machine. 

Ik dwaal af. Pas nadat ik weg liep besefte ik mij dat zij mij juist hielp; want ik had mij zo alleen gevoeld de eerste maanden van mijn moederschap. Schoonmoeders die beweren dat laten huilen gezond is, mensen die mijn kind uit mijn handen grissen; want ik wil hem even. “Ah joh dat kan prima”. Het is maar een keer gebeurd, maar ik voel het nog. Nu komen de tranen. Want waarom is het toch zo verdomd lastig om het anders te doen. 

Ik wilde geen tips, ik wilde geen ‘tijd voor mijzelf’ zonder mijn baby; ik wilde óók tijd voor mij. Dat had ik geschreven. Daarin voelde zij zich gezien. De eerste negen maanden is je kind zich nog niet bewust van een eigen lijfje, een eigen ik. Het meest logische? Geplakt op en aan je moeder en inmiddels is er bewezen dat laten huilen neurologische schade geeft. Vroeger rookte we massaal, nu kunnen wij ons niet meer bedenken dat doctoren reclame maakte voor hun ‘favoriete merk’. In de adviezen over opvoeding staat de tijd nog redelijk stil.

Een half uurtje later lopen wij in een overvolle winkelstraat langs een moeder en dochter met baby in de wagen. Het kindje krijst. Zij zegt: “nou gezellig hoor om met jou op pad te gaan” tegen de baby in de wagen. Ik kan niet in de wagen kijken. Ik voel mijn hart krimpen. Hoe kan ik iemand uitleggen dat dat wat ik voel hier (misschien hormonaal gedreven) zo pijnlijk is dat ik boos wordt uit onmacht. Ik roep voor ik het weet: misschien moet je hem oppakken!!

Ik weet niet eens meer wat mij bezielde. Haar moeder draait zich woest om. Ze kijken vurig mijn kant op om tegelijkertijd te schreeuwen dat ik mij er absoluut niet mee mag bemoeien. Het geluid verzwakt. Ze lopen door en haar moeder kijkt nog een paar keer om. Ik voel mij zó ontzettend alleen. Alsof ik dat leed dan mee neem, helemaal naar huis, naar bed.

De tranen rollen nu over mijn wangen. Het is een flinke tijd geleden dat ik gehuild heb. Het voelt fijn. 

Ik kwam er een week of drie geleden achter dat ik ergens een tekort had aan B vitaminen en voel mij anders. Het is vreemd om steeds meer terug te komen ‘bij jezelf’. Alsof je de oude versie van jezelf steeds opnieuw uitvindt. Ik hoop van harte dat ik situaties als deze steeds meer kan laten, want de explosie aan gevoelens steeds lijkt op dit gebied niet minder te worden; voor de rest ervaar ik de dingen weer wat minder intens en dat is fijn. 

Ik geloof dat kinderen van nature heel goed voelen en weten. Daarom breekt mijn hart bij het zien van veel situaties. Ik moet mijn weg daarin vinden. Mijn oordeel verzachten en misschien niet zó ontzettend streng zijn voor mijzelf. Ik ben nou eenmaal een gevoelig wezen; of misschien ben ik juist wel heel goed gelukt. Misschien is de hardheid die ik zo vaak zie wel niet ‘normaal’.

Misschien is het juist goed om kritisch te blijven zodat wij allen weer veilig terug kunnen keren naar onze kern. Waarin het gewoon is om je kindje te voeden op verzoek. Waarin schema’s en prestatie gericht ‘opvoeden’ naar de achtergrond verdwijnen en wij als ‘moeders’ weer leren vertrouwen op dat wat wij weten; altijd en overal. Dát is universeel. Dat is de liefde. Dus weg met dat spirituele geneuzel, die paraplu waaronder niet oké gedrag toch ook valt onder de liefde; nee. Een kind hoort veilig op te groeien. Kan nog niet zonder zijn moeder. En wij horen niet te bepalen wanneer hij of zij honger heeft. Het is eigenlijk heel logisch. 

Dat wat wij als volwassenen fijn vinden, dat geldt precies zo voor een kind. Dat betekend samenzijn is leuker, gehoord en gezien worden een pre. Zelf bepalen of het weer is voor ‘met zonder jas’ en zelf voelen wanneer je iets te eten wilt. Wij hebben leren wachten. Wij hebben geleerd dat je je bord leeg moet eten. Maar zijn grotendeels te dik en niet gezond. Wij hebben het brein om te overzien dat er iemand terugkomt (of niet); maar een kleine baby, net op de wereld is volledig afhankelijk van zijn verzorgers. 

Het idee dat zo’n hummel niet krijgt wat hij nodig heeft is iets wat ik maar met moeite met rust kan laten. Het maakt me wild en onstuimig; alleen al het idee. Dat je daar ligt te huilen en er helemaal niemand komt. In mijn kring moet ik vaak verdedigen. Waardoor ik zelden tot nooit te horen krijg: wat doe je het goed. Wat fijn voor hem dat je er zo over na hebt gedacht.

Dat is sinds vandaag verzacht. Er waren drie mensen blij met de verhalen die ik schreef. En dat is misschien wel veel belangrijker. Als je dit leest, deze is voor jou. Je doet het fantastisch. Over een jaar of tien zul je zien dat al deze tijd en logische liefde niet ‘teveel’ is geweest. Je kunt een baby niet verwennen. Nooit. Houd moed en hou vol. We zijn niet alleen. Dit is een ode aan mijn tijd op Instagram, het delen van mijn gedachten dat mij zoveel moois heeft opgeleverd, maar waar ik hoogstwaarschijnlijk toch ooit mee stop.

Bedankt voor een ieder die op mijn pad was, mij aansprak en deelde wat ik soms voor je deed. Vandaag was dat mijn opening om eindelijk weer even te voelen dat ik kwetsbaar, gevoelig en óók geraakt mag zijn. En zoals altijd als ik een ‘dieptepunt’ weet te raken stromen de woorden als vanzelf op dit digitale papier.