Bijzonder reizen: in verwachting een week naar Marrakech

Er groeide een klein meisje in mijn buik. Al twaalf weken was ik met z’n tweetjes. Een lichte bolling in mijn onderbuik was al te zien en de ergste misselijkheid was weer voorbij. Op dat moment stapten Hannah Sophia en ik op het vliegtuig naar Marrakech. Dat deze reis zo’n verrijking zou zijn van mijn aanstaande moederschap had ik toen niet kunnen bedenken.

Voordat ik zwanger raakte maakten we plannen voor deze creatieve trip. We besloten dat we inspirerende verhalen zouden zoeken en vastleggen, op beeld en in woord. Niet de gebaande paden op, maar de onbekende lanen in. Hannah zou de verhalen schrijven en ik de foto’s maken. Nouja, uiteindelijk werd het een heerlijke co-creatie omdat ik ook graag schrijf en zij geweldig kan fotograferen.

Zwanger reizen betekent meer verantwoordelijkheden

We gunden onszelf iets meer comfort dan we normaal gesproken zouden doen op reis. We namen een reguliere taxi, liepen minder en aten bij de betere restaurants. Ik voelde me enorm verantwoordelijk. En mijn reisgenote wellicht nog meer. Mijn handen lagen de hele dag beschermend op mijn onderbuik. We waren ons zeer bewust dat het kleine kwetsbare leventje in mij alles met ons mee beleefde. Ze gaf daarmee een prachtige extra dimensie aan deze reis: we voerden diepe gesprekken over vrouw-zijn, opvoeding en veiligheid. Wat een taak staat mij te wachten; ik ga een vrouw grootbrengen! We werden daarom enorm geraakt door ons bezoek aan Project Soar.

Veilig opgroeien en jezelf kunnen zijn

Met een busje reden we het armere gebied rondom Marrakech in. Een plek waar veel jonge meisjes worden uitgehuwelijkt, een toekomst tegemoet gaan van weinig vrijheid, getrouwd zijn met een man die niet hun keus was en vaak al heel jong kinderen moeten opvoeden. Uitzicht op onderwijs is er niet. En daarmee zijn er amper mogelijkheden om hun mening te vormen, voor zichzelf op te komen en dromen waar te maken. Bij Project Soar leren deze meisjes (allen rond de 14 jaar) wat hun rechten zijn, leren ze over hun lichaam, worden ze getriggerd om een eigen mening vorm te geven én krijgen ze wasbaar maandverband zodat ze naar school kunnen tijdens hun menstruatie. Daar is thuis vaak geen geld voor. Van verlegen meisjes groeien ze uit tot zelfverzekerde jonge vrouwen die hun stem durven laten horen, weten wat hygiëne is en hoe ze zich verhouden tot hun vaders, broers en andere mannen. Het lijkt zo vanzelfsprekend voor ons als Nederlandse vrouwen. En toch is dat niet zo. Opgroeien in een liefdevol, veilig thuis, waar jezelf kunt zijn en mensen naar je luisteren. Ook in Nederland heus niet altijd de standaard. De tranen staan in mijn ogen als ik de jonge meiden zie debatteren met elkaar en me realiseer wat dit voor hen betekent. Net vlochten ze nog giechelend elkaars haar en nu staan ze wijs met hun handen in de lucht aan elkaar te vertellen wat ze vinden. Zij zijn elkaars community, ze voelen zich veilig en kunnen zijn wie ze zijn. Wauw. Wat wil ik dat ook graag aan mijn dochter meegeven. Dat ze kan zijn wie ze is. Dat ze meningen van anderen op waarde kan schatten, geïnspireerd kan raken maar zo min mogelijk beïnvloed wordt. Dat ze haar lichaam kent en het accepteert. Dat ze zich uit durft te spreken als ze merkt dat ze het ergens niet mee eens is. Haar grens aan kan geven. En dus weet waar die ligt. Dat ze zich veilig genoeg voelt om plezier te maken en iets van haar kinderlijke puurheid weet te behouden. Opvoeden lijkt ineens rocket science.

Ontdek de wereld vanuit je comfortzone

De manier waarop Hannah en ik reizen staat eigenlijk symbool voor opvoeding: het avontuur opzoeken én je verantwoordelijk voelen. Ervaren en tegelijkertijd leren waar de grenzen liggen. Is dat niet immers een van de grootste dingen om te leren in je leven? Telkens kleine (of wat grotere) stapjes buiten je comfortzone zetten zodat je de wereld kunt ervaren vanuit een veilige basis.

Van moeder op dochter

Nu, een jaar later, is mijn dochter Yara er. Alweer 7 maanden kleurt ze ons leven. Inmiddels heb ik ervaren dat een kind grootbrengen inderdaad als ‘rocket science’ kan voelen. Liefde geven komt uit je hart, dat kost totaal geen moeite. Maar het moeilijke gedeelte zit hem in de combinatie van het volgen van je intuïtie, teamwork met de vader en de beschikbare informatie en tips van anderen op waarde schatten. Een hele taak! Je bewust zijn van dit alles is de sleutel. Niet de sleutel tot succes (‘succesvol opvoeden’ bestaat niet in mijn ogen), maar de sleutel tot het beste doen dat binnen je mogelijkheden ligt. De meisjes van Project Soar kónden de kernwaarden gewoonweg niet van hun moeders meekrijgen, want die leerden het niet van hun moeders, enzovoorts. Zij doorbreken de keten en zijn toonaangevend voor alle volgende generaties. Wat een impact!

Als ze later groot is

In ons huis hangt een portret van een van de meisjes die ik fotografeerde. Ze herinnert me aan de kernwaarden die de meisjes van Project Soar leren: value, voice, body, rights and path. Op een dag zal Yara vragen: “Wie is dat?”. Dan vertel ik haar wat ik heb geleerd van mijn bezoek aan de Marokkaanse meisjes. Het lijkt me zo fijn als ze zich verbaast over dit verhaal en ik hoop dat ze zegt dat die waarden vanzelfsprekend voor haar zijn. Want dat zal betekenen dat ik haar iets van deze kernwaarden heb kunnen meegeven.